Tæplega boðlegt

Aukin íslensk dagskrárgerð er mér mjög að skapi. En ég vil helst að það sé eitthvað varið í hana þegar ráðist er þá vinnu.

Laugardagslögin er dæmi um metnaðarfullt verkefni, sem augljóslega hefur verið lagt mikið í. Vandamálið finnst mér hins vegar vera að útkoman í því verkefni er ekki í samræmi við það sem í er lagt.

Í kvöld keyrði svo um þverbak. Hundleiðinglegur þáttur sem hafði nákvæmlega ekkert erindi við mann, hvernig sem á það er litið. Alveg grátlegt að bjóða manni uppá þessa hörmung á góðu fjölskyldukvöldi.

Ég vona bara að ég sé einn af fáum sem finnst þetta því annars er RÚV á rangri leið.

Eiginlega ekki boðlegt.

Þetta hlýtur að hafa verið sárt

Það virðist hafa komið illa við Bill Clinton að upplifa að Obama sé að líta framhjá arfleifð hans í Hvíta húsinu.

Annars er baráttan að verða beinskeyttari og harðari og ég held að menn þurfi að huga að því að binda endi á hana eftir prófkjörin í mars. Þá verður ljóst í hvað stefnir og þá er heppilegt að ganga frá málunum.

Auglýsingaflóð herjar á Texas, Ohio og Wisconsin þar sem vopnum er beint að andstæðingnum og síðan koma leiðréttingarauglýsingar og allt hvað eina.

Og af hverju hafa fjölmiðlarnir farið nánast silkihönskum um Obama?

 

Önnur nýjasta tíska

Alveg merkilegt hvað fólki dettur í hug og getur verið mikið hjarðdýr. Ef einn fer af stað kemur hópur á eftir.

Það nýjasta sýnist manni vera bloggfrí ef einhverjum mislíkar eitthvað.

Ég er á móti auglýsingum á bloggvefjum, ég hætti að blogga

Ég vil hafa Jóhönnu Vilhjálms áfram í Kastljósinu, ég hætti að blogga þangað til

Af hverju misst ég eiginlega? Ef mér mislíkar eitthvað þá segi ég það ég fer ekki í þagnarbindindi til að fá mínu framgengt. Ef einhver er að gera eitthvað sem maður er ekki alveg sáttur með þá er það honum í hag að maður þegi um það er það ekki?

En það er gott að það eru ekki allir sammála.

Vandræði Clinton halda áfram

Ég hef aðeins tæpt á vandræðum þeim, er Hilary Clinton á við að eiga í kosningabaráttu sinni þessa dagana og nú er að koma upp enn eitt atriðið sem veikir stöðu hennar frekar en orðið er. Það hefur svo sem aðeins verið orðrómur í þessa átt undanfarna daga. Nú er það að komast í hámæli að sjálfkjörnu kjörmennirnir sem lýst hafa stuðningi við hana hingað til séu byrjaðir að yfirgefa hana og styðja Obama í stað hennar.

Talað var um að hennar sjálfkjörnu kjörmenn væru eins og "fuglar á vír" og myndu huga sér mjög snögglega til hreyfings eins og málin hafa spilast í slagnum frá ofur þriðjudeginum.

Veit ekki með það svo sem en þetta er mjög rökrænt þegar maður les þetta:

The challenge before the former first lady is that self-interest is a powerful motivator in politics. For people like Scott, their first concern is how their role as a superdelegate will impact their politics at home. The best Clinton can hope for is to keep wavering superdelegates from jumping ship in any significant numbers before March 4. In the end, however, Clinton must find a compelling way to convince superdelegates whose states or districts were carried overwhelmingly by Obama to bypass that vote and stay on her side. That is one tough sell

Sem sagt þegar upp er staðið þá verða þeir sjálfkjörnu, sem oft eru kjörnir í starf heima fyrir að fara eftir vilja þess fólks sem kaus þá .... til að halda sínu starfi.

Pólitíkusar að hlusta á fólkið sem sagt í sinni skýrustu mynd.

Gæti verið.

PS Hér er líka áhugaverð grein um þau mistök Clinton að berjast lítið sem ekkert í ríkjum með forval (caucus).

Ekki degi of snemma

Þau komu ekki degi of snemma úrslitin í Vatnsmýrarsamkeppninni fyrir Hönnu Birnu. Í umfjöllun um þá samkeppni og verðlaunatillöguna gafst henni hvíld frá atganginum í kringum Vilhjálm og það allt saman, og naut sín greinilega. Reyndar gerðu þau það bæði hún og Dagur.

Svo var alveg ljóst auðvitað í þeirri umfjöllun að flugvöllur í Vatnsmýrinni er ekki þar í framtíðaráformum alveg sama hvað núverandi borgarstjóri hefur að segja um það.

Er þá ekki bara að viðurkenna það strax og hefja raunhæfar aðgerðir sem það krefur?

Þar fyrir utan líst mér ágætlega á þetta svona það litla sem maður hefur heyrt og skoðað.

Síðbúin úrslit frá ofur þriðjudegi

Loksins kláraðist að telja atkvæði í Nýja Mexikó ríki þar sem forval var 5. febrúar. Hilary Clinton vann með litlum mun og fær því 14 kjörmenn í ríkinu en Obama 12.

Þar sem barist er um hvern kjörmann eru þetta auðvitað mjög góðar fréttir fyrir Clinton.

Annars er hún farin að vera aðeins grimmari við Obama og segir:

I am in the solutions business. My opponent is in the promises business

Og að auki ætlar hún að vera með virka baráttu á Hawaii fyrir forvalið þar á þriðjudaginn kemur, sendir Chelsea þangað í erfiða baráttu. Hún hefur nú reyndar haft stóru hlutverki að gegna í baráttu móður sinnar hingað til.

Hvað getur Clinton gert?

Flestir virðast vera þeirrar skoðunar að Hilary Clinton hafi á brattann að sækja í kosningabaráttunni eins og er. Allt of margt hefur gengið henni í mót undanfarna tíu daga eða svo og í raun hefur hún bara verið að slökkva eldana þann tíma. En hvað gerðist og hvernig á hún að bregðast við?

Eitthvað hef ég rakið áður um hvað gerðist en hér er ein skýringin enn. Hún náði ekki að sýna sig sem breytingu heldur varð hún merki hins staðnaða og þar með opnaði hún á aðalsmerki Obama í hans baráttu fram að þessu, breytingu. Hún er í sjálfu sér ekkert minni breyting en Obama, hún setti það bara fram á annan hátt og svo var mótleikur hennar við breytingaslagorðum Obama reynsla. Áratuga reynsla. Eitthvað sem fær hana einmitt til að líta út fyrir að vera staðnað fyrirbæri og boðberi þess sem var í stað framtíðarinnar. Mér finnst þetta vera athyglisverð útskýring og örugglega einn þátturinn í því hvernig nú er komið hjá henni.

Þá var það líka klaufalegt af henni í kjölfar ofur þriðjudagsins að segjast hafa unnið þau ríki sem þurfi að vinna í haust en Obama hefði unnið þau ríki sem ekki sé séns að Demókratar vinni í haust. Þetta virkaði henni ekki til framdráttar heldur vakti þetta fremur úlfúð í þeim ríkjum sem Obama vann.

En þá er það spurningin hvað hún getur gert núna. Þetta er ein leiðin:

One solution that doesn't seem to come up much is perhaps the simplest -- and most dangerous: going negative.

"Going negative is a not a bad option for Clinton," said one Democratic strategist based in Washington

En það getur verið henni ákaflega hættulegt

For starters, voters -- even within the Democratic party -- are far more divided in their feelings about Clinton than they are about Obama. The knock on Clinton and her husband, former President Bill Clinton, is that they are too political, willing to do or say anything to get elected

Eða á afar einfaldann hátt

Due to the doubts about her among Democratic voters, Clinton runs the risk of a significant rebound effect if she decides to attack Obama, whose entire campaign is based on uplift and hope, in places like Wisconsin and Ohio. Obama would have a ready answer that amounts to "Here they go again" that would likely resonate with many Democratic voters

En eitt er víst, hún þarf að snúa taflinu sér í vil fyrir prófkjörin í Ohio og Texas. Ef hún vinnur ekki stórt í þeim ríkjum báðum held ég að hún verði að velta því alvarlega fyrir sér að hætta keppni.

En ég er einn af þeim sem afskrifa hana ekki því eins og einn skýrandinn sagði "never write the Clintons off".

Ég á líka eftir að sjá hvernig Obama höndlar það að vera ekki lengur Davíð í þessari baráttu heldur meira í stíl við Golíat.

Uppfært: Clinton virðist hafa fylgt þessu ráði og ákveðið að vera beinskeyttari í baráttu sinni.

Hver er minn maður?

Tók loksins svona frambjóðendapróf í slagnum í Bandaríkjunum. Þetta hérna varð fyrir valinu sem er, að því að ég best veit, ekki það sem flestir taka.

Niðurstöðurnar koma svo sem ekki á óvart. Obama stendur mínum skoðunum næst en Fred Thompson fjærst. Ron Paul stakk sér svo í fimmta sæti hjá mér með rúmlega 50% samsvörun.

Enda er ég frjálslyndur miðjumaður, svona örlítið til vinstri. Obama er líka næst miðjunni af Demókrötunum og frjálslyndastur og samkvæmt þessu erum við á svipuðu róli í vinstrimennskunni (ég ívið meira) og svipað frjálslyndir (ég ívið meira).

Algjörlega gagnslaust náttúrulega að eyða tíma í svona próf en getur verið gaman.

Ekki að ég ætli að verja Moggann neitt sérstaklega

þegar mest gekk á (það gengur kannski mest á ennþá?) við og í kjölfar myndunar meirihluta nr. 3 í Reykjavík þá voru nokkuð stingandi skrif í Morgunblaðinu. Aðallega var þessum skrifum auðvitað beint að Samfylkingarfólki og Vinstri Grænum. Mótspilið var að segja upp áskriftinni að Mogganum, meðal annars Dagur B. og einhverjir fleiri.

Nú rifjast upp fyrir mér að kjörnir fulltrúar fá greiðslu (launauppbót) til að standa straum af áskrift fjölmiðla því þeir þurfa nú líklegast að vera vel inni í umræðunni sem fram fer í samfélaginu.

Það sem ég man ekki er hvort þetta á eingöngu við Alþingismenn eða hvort þetta á líka við um borgarfulltrúa í Reykjavík. Það væri ágætt að fá svör fróðari manna um þetta.

En ef að þetta er svona hvernig virkar þessi greiðsla þegar menn eru farnir að segja upp áskriftunum sem greiðslan á að borga?

Ég veit það ekki.

Fordómar - dæmisaga

Fyrir nokkrum árum sagði eldri maður, kominn undir sjötugt, mér sögu af sjálfum sér. Hann fór í sund í ekki verulega vel sóttri sundlaug og sat þar einn dágóða stund í heita pottinum. Þá kom í pottinn stór og svartur maður, settist gegnt honum og brosti til hans. Öldungurinn fór hið snarasta upp úr pottinum og inn í sturtu. Hættur í sundi þennan daginn. Ég spurði af hverju hann hefði farið upp úr og svarið var einfalt.

Ég hélt að hann ætlaði að éta mig

Það var nefnilega þannig þegar þessi eldri maður var í sinni skólagöngu var ekki auðugur garður námsefnis. Ætli hann hafi ekki bara lesið um svarta menn í gömlu góðu Dýrafræðinni þar sem þess háttar litaraft var beintengt við mannætur og þaðan af verri iðju.

Grátbroslegt en fordómar eru ekkert annað en vanþekking og ber að berjast gegn þeim á þann hátt. Við getum ekki skýlt okkur í þjóðfélagi dagsins í dag á bakvið þekkingarskort.