Af hverju?

Af hverju eru frystikistur alltaf mældar í lítrum? Við Knútur komumst að því í vinnunni í gær að það væri mun praktískara að mæla þær í til dæmis skrokkum svona í tilefni haustsins. Ég setti einn skrokk í mína frystikistu um síðustu helgi og held alveg örugglega að ég komi eins og fimm stykkjum enn í hana.

Spáið í það.

Algjörlega nauðsynlegt er það ekki?

Nei það held ég ekki annars. Ég læt mér nú nægja bara svona þetta venjulega þó í nýju húsi búi. Kannski er það barasta alls ekki nútímaheimili þegar upp er staðið, það vantar alla vega allar svona stýringar og stafrænan stíl í það.

Samt sem áður virkar það nokkuð vel.

Verslun fyrir stafræn heimili

Upplífgun andans

Svo bar við í dag að veður var með ágætum hjá manni þannig að maður greip tækifærið og fékk sér smá göngutúr með Eyhildi þegar hún var sett í miðdegisblundinn sinn.

Það snjóaði í nótt hjá okkur, sjálfsagt upp undir tíu sentimetra jafnfallinn snjór. Í logni samt þannig að hann liggur eins og hvítt teppi yfir allt hér.

Þessi göngutúr lyfti manni vel upp og endurhlóð mann þannig að eftir stóð maður fullur orku og bjartsýni á allt og alla. Frábær tilfinning.

Ég elska alveg íslenskt veður, verð ég að segja. Það er einhvernveginn svo gefandi alltaf, alveg sama hvernig það er. Svo er líka alltaf hægt að tala um það (mæli frekar með því að tala um veðrið heldur en hvernig Pondus fór að með sínar samræður í Fréttablaðinu á þriðjudaginn var).

Maður býr það vel að lifa í skógarjaðrinum þannig að umhverfi manns er sérlega skemmtileg að því að mér finnst. Í dag hefur bara vantað að maður sæi ugluna sem stundum er hérna fyrir ofan hús. Þá hefði morguninn verið nánast fullkominn.

En sem sagt, endurnærður á sál og líkama í svona fallegu og góðu veðri eins og maður hefur haft í dag.